Melancholie van het heden

Het maakt niet uit haast waar je bent,

een plein of stad, het weidse land,

elk uitzicht spreekt je van voorbij.

Of nooit geweest, maar toch gemist.

Niet jij maar iets in je, wat voelt of

meetrilt met muziek, zoekt

in de lucht, de sloten, geur van hooi

het landschap dat je kent in jou,

dat óók zo blauw en zomers was.

Het komt betoverend tevoorschijn:

gelach van ouders, zingen op de fiets,

de sprong het juichend water in. Niets

sprak tot je zoals nu en zei -

oh onterecht - dat alles wat je leeft

slechts echo is, een naklank. Bijna echt.