Voor de bemanning van het lichtschip Texel is het leven voorspelbaar, het werk

eentonig, de leefruimte beperkt en de beloning gering. De mannen lopen

wacht, doen weermetingen, noteren de namen van passerende schepen en

houden het licht brandende. Bij storm rukt het schip aan de ketting, in dichte

mist loeit de misthoorn, op heldere nachten zijn de sterren ontelbaar. En na

vier weken mogen de mannen weer naar de wal. Daar kijken ze allemaal reikhalzend

naar uit. In het middelpunt van de kleine gemeenschap van mannen

op zee staat de kok, die drie keer per dag op vaste tijden het ritueel van de

maaltijd verzorgt. Het eten biedt troost en houvast in het geïsoleerde bestaan.

Lammert, de kok op het lichtschip, is dan ook de belangrijkste man aan

boord. Alles gaat zijn gang tot de dag dat de kok een levend geitenbokje

meeneemt aan boord. Om te slachten voor een stoofpot.

De komst van dit jonge, springerige beest gooit de vaste routine van het

lichtschip in de war en zet de verhoudingen op scherp. Wat begint als een

welkome onderbreking van het saaie bestaan, ontwikkelt zich al gauw tot

een splijtzwam die sluimerende angsten wakker schudt en slachtoffers maakt.