‘Baby’s roken lief en teder, ja, absoluut heel schattig allemaal, maar als je even niet oplette, kwamen er onvoorstelbare hoeveelheden ontlasting en braaksel uit, alsmede kwijl en zenuwslopend gehuil. Plus: de ouders vertelden dan wel hoe mooi en bijzonder het was, maar ze deden dat met afgepeigerde gezichten. Noem mij gerust een botte hork, maar ik zag daar de lol niet van in.’

Marcel zag nooit kinderen in zijn toekomst, tot zijn vrouw Carlijn zwanger werd en hij op zijn drieënveertigste vader werd. De komst van dochter Sammie betekende dan wel het einde van uitslapen, feesten en niets doen, maar dat bleek niet erg, want al gauw kon Marcel zich zijn leven niet meer zonder haar voorstellen.