Vlak na de geboorte van zijn dochter heeft Marcel weer contact met zijn broer Mark. Het contact is verslechterd door diens aanhoudende alcoholisme. Maar Mark heeft nieuws: hij blijkt al een jaar bezig om euthanasie te regelen. Dat is hem gelukt en het gaat binnenkort gebeuren.

In Gelukkig hebben we de foto’s nog beschrijft Marcel Langedijk de onvermijdelijke dood van zijn broer. Mark hield in de laatste fase van zijn leven een dagboek bij. Fragmenten daaruit tonen de hartverscheurende momenten van iemand die niet zonder drank kan, maar ook niet kan leven met de alcohol, zijn depressies en angsten, zonder uitzicht op verbetering.

Het verhaal van deze minder bekende vorm van euthanasie deed voor publicatie internationaal al veel stof opwaaien.